Punk's Not Dead: She's Lost Control

             Perry ogłasza:

Znowu wraca nasz mały punk Debbie, a z nią Joy Divison, który kiedyś 

nosił nazwę Warsaw. Taka tam ciekawostka.

Jeden z niedoścignionych ideałów, któremu powinno postawić się pomnik.

Kolejny rozdział tym razem znowu niezbyt długi i nie wnoszący nic nowego. 

Ot taka sobie opowiastka, co działo się w międzyczasie.

Jednak serio teraz nie mam zbytnio co poprawiać.

Ale mam nadzieję, że nie jest Wam z tego problemu jakoś specjalnie przykro.

3. She's Lost Control

Debbie, gdy już doszła do siebie, w całkowitych ciemnościach umyła się i zaczęła szukać czegoś do jedzenia. Nie miała zbyt wiele szczęścia, bo znalazła tylko parę pustych butelek po tanim winie i jedną tubkę czegoś, co smakowało jak pasta rybna. Była zbyt głodna, by wybrzydzać, więc od razu wstrzyknęła sobie całą jej zawartość do ust. Zadowolona wyszła na korytarzyk i walnęła w coś głową. Nogi jej się zaplatały i runęła jak długa na jakiegoś człowieka, który dość ostro przeklinał. Oparła się na czworakach i podniosła wzrok. Świetnie. Lepiej nie mogła trafić. Axl właśnie schodził ze schodów i zderzyli się na zakręcie.

- Kurwa, młoda! Ogarnij się! Ile można?! - wydarł się, spychając ją z siebie brutalnie ze wzrokiem jakby wszedł w gówno. Debbie nie zdążyła nawet zareagować, kiedy wkurwiony wstał i dosłownie wybiegł z pokoju.

- Ta, a ja to pies - mruknęła, podnosząc się chwiejnie. Jeszcze nie przestała ją boleć głowa, ani nie minęła doba odkąd tam była, a już zdążyła dwa razy wkurwić wokalistę zespołu brata. Na dobre mu raczej to nie wyjdzie. Gdy wstała, zobaczyła w drzwiach znajomą figurę. Naprzeciwko stał Slash, opierając się o framugę z ironicznym uśmieszkiem. Tak, Saul we własnej osobie, jak widać chyba nie w najlepszym stanie, ale zawsze lepsze to niż nic, pomyślała. Patrzył na nią jednoznacznie i na jej strój. Stała w za dużym swetrze, szortach i rozwalających się trampkach. Fakt. Nie prezentowała się zbyt seksownie, ale miała to w nosie.

- Nie próżnujesz jak widzę - odezwał się chłopak, a jego głos był podobny do spuszczanej w łazience wodzie. Nic nie dało się zrozumieć. 

- To nie tak - mruknęła pod nosem, otrzepując sweter. On tylko wziął ją za rękę i spojrzał na nią uważnie.

- Powiedz mi szczerze. Kto zaczął? Robisz to z własnej woli czy Axl cię zmusza? - zapytał, odgarniając sobie włosy z twarzy i patrząc blondynce w oczy. Jednak po sekundzie loki i tak spadły mu na twarz.

- Co? Ja... Nie... On mnie do niczego nie zmusza, bo nic się nie wydarzyło. Robię to, co chcę. Kurwa, dlaczego w ogóle o to pytasz?! - Debbie przewróciła oczami. Saul w ogóle jej nie słuchał. 

- Mała, wiem do czego zdolny jest Axl, rozumiesz? Nie popełnij tylko jakiejś głupoty, ok? Nie radzę się w nim zakochiwać. Będziesz cierpieć, ale pamiętaj, że jestem ja. Zawsze ci pomogę, we wszystkim, jasne? - bełkotał coraz szybciej i coraz mniej wyraźnie. Przyciągnął dziewczynę do siebie i mocno przytulił. - Jesteś za cenna dla tego świata! - wykrzyczał jej do ucha. Waliło od niego alkoholem, chwiał się gdy chodził, ale zdawało się, że jest na tyle trzeźwy, by utrzymać jeszcze jako tako równowagę. Do czasu.

- Ty mnie po prostu nie słuchasz! - ofuknęła go Deb, odpychając chłopaka, ale widząc zmarnowanego przyjaciela, zmiękła. Wolała już udawać, że chłopak ma rację, byle tylko się odczepił i poszedł spać. - Dobrze, ale Saul, proszę nie mów o tym nikomu, dobrze? Nikomu. A zwłaszcza Stevenowi. Jak się dowie, wypierdoli mnie do Chin. Liczę na ciebie - powiedziała, patrząc uważnie na Mulata. 

- Jasne. Dla ciebie wszystko, kochana.

Przytulił ją mocniej. Deb tylko zabawnie zaczęła kaszleć, udając, że się dusi. Ten ze śmiechem odsunął się i ponownie spojrzał jej w oczy. Oboje czuli się jak za dawnych czasów. W końcu sentymentalną ciszę przerwał Slash:

- Jak znalazłaś... Naczy... Jak w ogóle tu dotarłaś? Nie byłaś z Tomem?

Debbie przypomniała sobie basistę Aerosmith i wzruszyła ramionami:

- Nie, nie byłam. Przecież wyszłam zaraz po tym jak przyniósł tego drina. Kurwa, Saul. To po prostu nie moje klimaty. Nie ma tu punków, żebym mogła zaszaleć w moim stylu. A co do powrotu do domu, to zasnęłam na dachu samochodu. Axl mnie podwiózł, gdy tu jechał z jakąś Brendą czy kimś tam. Potem zaniósł mnie do domu i obudziłam się tutaj, na materacu, a Axl stał obok. Ot i cala historia. 

- No, dobra...

- Dobra, Slash. Idę na spacer - rzuciła zrezygnowana tylko w stronę mocno zataczającego się już Mulata, Spojrzała na niego przeciągle i wyszła. Nie miała pojęcia, gdzie jest. Byle tylko iść. Kierowała się chodnikiem przed siebie. Pozwoliła, by nogi same ją prowadziły. Czasem ktoś zagrodził jej drogę, śmiał się, wypadał z baru czy dostawał w twarz od dziewczyny. Ot życie. Jakiś latynoski alfons szarpał prostytutkę.

- Ty, skurwielu! Zabiję cię!

Mentalność Los Angeles. Wstrętny atawizm. Nikt tam nie zauważał zbrodni. Przesada. Co za zasyfione miasto... Człowiek ląduje w Hollywood, gdy ostro dostanie po dupie. I gdy przepędzają cię z tanich bud w śródmieściu. Po dłuższej chwili usłyszała za sobą czyjeś kroki. Odwróciła się i zobaczyła wysokiego na ponad dwa metry blondyna. Szedł za nią spokojnie z rękoma wbitymi w kieszenie katany i nie zamierzał jej doganiać, po prostu szedł. Czasem oglądał się za jakąś dziewczyną, ale po chwili wracał spojrzeniem do Deb. Debbie zatrzymała się i poczekała, aż się zrównają. Podszedł, a gdy byli tuż obok siebie, Duff mruknął:

- Dostałaś ochronę. Czemu uciekasz?

- Chciałam się przejść - odparła Debbie, przesuwając się, by zrobić miejsce jakiemuś spieszącemu się mężczyźnie. W sumie dobrze, że miała towarzystwo. 

- Sama? Kochanie, to jest LA, tu jest nie bezpiecznie, zwłaszcza dla takich ślicznotek. - Uśmiechnął się złośliwie chłopak, po czym machnął głową, dając znak żeby szli dalej. 

- Proszę, nie wlewaj mi, dobrze?

- Dobra, już dobra. Idę z tobą na ten spacer czy tego chcesz czy nie - odparł już weselej Duff, po czym oboje zamilkli, ciesząc się nocą w wielkim mieście. Chłopak nie odzywał się, a Debbie w tym czasie spokojnie układała sobie w głowie wszystkie informacje, które udało jej się zdobyć lub wywnioskować na temat zespołu jej brata. Z tego co mówił Steven początki mieli tak biedne, że musieli jadać w barach dla gejów, gdzie było najtaniej. Do tego Axl musiał pisać teksty na pudełkach po pizzach. Mieszkali wszyscy razem w szopie zwanej Hellhouse, którą udało się jej już doszczętnie zwiedzić. Cechą charakterystyczną tej siedziby były syf, kiła i mogiła oraz imprezy, podczas których wszyscy goście pili i ćpali tyle, że byli nieprzytomni a właściciele 'domu' mogli ich bezkarnie okradać. Oczywiście jeżeli sami byli na tyle trzeźwi, że mogli się ruszyć. Poobwieszani biżuterią i wszystkim, co mieli pod ręką, wyglądali jak banda kloszardów. 

Duff przerwał jej rozmyślania głośnym westchnięciem. Doszli do jakiegoś małego parku przed jedną z przyulicznych budek z jedzeniem. Wyraźnie ze środka było słychać genialne White Room Cream lecące z radia. Duff podskoczył i momentalnie znalazł się przed dziewczyną. 

- Nie jestem świetnym tancerzem, ale... Mogę panią prosić? - Uśmiechnął się szarmancko, zarzucając grzywkę w tył i wyciągnął w jej stronę dłoń. Deb zaśmiała się cicho i również wysunęła rękę, podała mu, a chłopak przysunął ją do siebie, łapiąc w talii. Taniec w parku, w tle stary hipisowski hit, a przechodnie gapili się na nich jak na debili, ale jednak to było piękne. Tak cholernie cudowne, że rzygam tęczą, pomyślała Debbie, bujając się w rytm piosenki. Duff zbliżył do niej jeszcze bliżej i spojrzał w oczy.

- Raczej nie jesteś podobna do Popcorna. Na pewno nie był adoptowany? - spytał, okręcając ją zupełnie nie do rytmu. - Mnie możesz powiedzieć prawdę.

- Nie - zaśmiała się blondynka. - Na pewno nie był adoptowany.

- A to ciekawe widzisz. Bo już zakładaliśmy się z Izzy'm. 

Duff odsunął się lekko od dziewczyny i spojrzał na nią z miną ciekawskiego szczeniaka.

- Jesteś zbyt ogarnięta, żeby być z Axlem, więc o co chodzi w tej całej sprawie, co? - spytał, a Debbie załamała ręce.

- Po prostu wpadłam na niego, a Saul był spity i wyobraził sobie nie wiadomo co - odparła z lekkim machnięciem ręki. Blondyn wybuchnął na to śmiechem, odrzucając głowę w tył. Debbie patrzyła na niego z pytającym wyrazem na twarzy. Musiała chwilę odczekać zanim Duff się uspokoił i wciąż podśmiewając się pod nosem, oznajmił:

- Wypił drina z pigułką gwałtu.

I już w następnym momencie oboje śmiali się głośno. W końcu jednak dziewczyna oplotła się ramionami i mruknęła:

- Michael... Jestem zmęczona... Wróćmy do domu. Proszę.

- Dobra, mała Adler.

I obydwoje ruszyli z powrotem do szopy. Szli obok siebie bez słowa. Debbie nie myślała o niczym. Nie miała na to siły. Duff zresztą tak samo. Wiedział tylko, że polubił tę małą dziewczynę. Przypominała mu dawne dobre czasy, gdy mieszkał jeszcze w Seattle i sam był punkiem. W końcu pogrążeni w kompletnej ciszy dotarli po dwudziestu minutach do domu. Debbie weszła do środka i od razu przywitał ją szeroki uśmiech Stevena. Uśmiechnęła się do brata i poszła do pokoju, który zajmowała wcześniej. Bez słowa podniosła z ziemi jakąś koszulkę, którą zapewne upuściła przy rozpakowywaniu. Zdjęła z siebie sweter i naciągnęła na siebie za duży T-shirt do spania. Momentalnie padła na materac i nie minęło dziesięć minut jak dało się słyszeć jej równomierny oddech. Morfeusz bujał ją już w swoich ramionach.