God Loves Hippies: Acid

13. Acid

             - Dy... Dylan?

- Kto mówi? - Dziewczyna rzuciła do słuchawki, zatykając sobie ucho dłonią. Nastawiła winyl Steppenwolf na adapterze i podgłośniła na maksa, a nie chciało jej się iść ściszać. Zdziwiła się, że ktokolwiek dzwonił do tego miejsca z pytaniem o nią. Skąd ktoś mógł wiedzieć, że tam była? - Nic nie słyszę!

- To ja. Erin. Dylan...

Bierk zmarszczyła brwi. Wydawało jej się, że dziewczyna płakała. Kazała chwilę jej zaczekać, pobiegła do salonu, złagodziła muzykę i wróciła.

- Już jestem - rzuciła do telefonu, padając z powrotem na miękki fotel. Zaczynało jej się podobać w tym miejscu. Zdecydowanie mogłaby tam zamieszkać. - Erin? - spytała kontrolnie, sprawdzając czy przyjaciółka wciąż jest po drugiej stronie kabla.

- Nie wiem, gdzie mam iść. Dylan... Możesz tu przyjechać? - Erin naprawdę płakała. A robiła to tylko z jednego powodu. Dylan westchnęła, opierając czoło o podciągnięte pod brodę kolana. No, tak. Axl. Mimo, że razem z Rose'm byli przyjaciółmi, nie mogła wybaczyć mu, gdy ranił Erin. Serce samo się krajało, gdy widziała jej smutną twarz. W ciągu całej znajomości z rudzielcem Dylan była świadkiem dwóch takich sytuacji. Miała nadzieję, że ta nie była tak poważna jak poprzednie. Jednak przestraszyła się jeszcze bardziej, gdy Everly wybuchnęła prosto w słuchawkę żałosnym płaczem.

- Mów, gdzie jesteś! - rzuciła bez zastanowienia Bierk, czując nagłą potrzebę przygarnięcia do siebie swojej przyjaciółki. Mimo, że od jej powrotu ze Seattle minęło zaledwie kilka godzin, a teraz była jakaś pierwsza w nocy, Dylan wcale nie była śpiąca, a telefon od Erin jeszcze bardziej ją pobudził. 

Dwadzieścia minut później obie siedziały w mustangu i jechały przed siebie. Erin była w domu jakiejś znajomej, jednak tylko znajomej. Nie chciała też wracać do domu, wiedząc, że może się tam o każdej porze pojawić Axl. Hellhouse odpadał z oczywistych przyczyn.

- A może do ciebie? - spytała z nadzieją w oczach Everly. Dylan pokręciła głową.

- Jeszcze nie rozmawiałam z Sebastianem, a nie chcę przyjeżdżać tam tak po prostu dodatkowo z tobą - mruknęła, wyprzedzając jakichś maruderów w taksówce. - Ale znam idealne miejsce - dodała, widząc pytające spojrzenie przyjaciółki. - W ogóle skąd wiedziałaś, gdzie zadzwonić? - spytała, trzymając to pytanie na końcu języka. Zastanawiała się nad tym już od dłuższego czasu i nie znalazła satysfakcjonującego wytłumaczenia. 

- Znalazłam go w twoim notesie. Był zaznaczony jako numer alarmowy. - Erin pociągnęła nosem. - Nie miałam pojęcia, że się do ciebie dodzwonię.

Bierk nie odpowiedziała, tylko złapała przyjaciółkę za rękę i trzymała do końca jazdy. Nie jechały daleko, gdy Dylan zatrzymała się przed wielką bramą w lesie, otworzyła ją i jak gdyby nigdy nic wjechała na podwórko. Zaparkowała przed ogromną willą i bez wahania, wskoczyła na stopnie, prowadzące do drzwi. - No, chodź! - rzuciła z uśmiechem, odwracając się i machając do Erin. Ta patrzyła tylko szeroko otwartymi oczami na czarnulkę, nie rozumiejąc nic z tego, co widziała. Rozejrzała się nerwowo dookoła, patrząc na cały luksus posiadłości, gdzie wszystko było wręcz idealne. Wolno dołączyła do Dylan, która szukała odpowiedniego klucza od zamka w drzwiach. 

- Dylan? - rzuciła niepewnie Erin, wchodząc nieśmiało za przyjaciółką, która już wyraźnie się zadomowiła. Bierk rzuciła w kąt torbę i poszła w głąb domu. - Gdzie my jesteśmy? I w ogóle czyj to dom?

- Perry'ego! - odkrzyknęła czarna, a jej głos poniósł się po wielkiej przestrzeni, przez co Everly czuła się jak w zamku. Zmarszczyła lekko brwi, podciągając nosem.

- Właścicielem jest ten Joe Perry? - dopytała się, nie mogąc zrozumieć, co robiła tam Dylan. Przed przyjazdem nie wątpiła w stałość uczuć swojej przyjaciółki, ale teraz nie wiedziała jak to inaczej interpretować. Chwilowo zapomniała o swoim problemie i próbowała ogarnąć sytuację, w której się znalazła Dylan. A w jakimś sensie również i ona sama. - A czy on przypadkiem nie jest żonaty? - spytała, zdejmując buty i na boso idąc w stronę odgłosów krzątania się dziewczyny. Doszła do przestronnej kuchni, gdzie latała w tę i z powrotem niziutka czarnulka. Widać było, że wszystko miała opanowane, bo sięgała do szafki i wyciągała z nich konkretne składniki. A mianowicie butelkę alkoholu, limonki, cukier trzcinowy i miętę. 

- No, jest żonaty. I co w związku z tym? - odpowiedziała pytaniem na pytanie dziewczyna, przygotowując mojito. 

- Mam do ciebie jedno ważne pytanie - co ty tu robisz?

Dopiero wtedy Dylan spojrzała na Erin.

- Nie przejmuj się. Jej tu nie ma. Pojechała na jakieś zakupy do Europy - mruknęła niezbita z tropu hipiska. - Joe zlecił mi opiekowanie się ich maleństwem.

- Dylan - odpowiedziała Erin, już kompletnie nic nie rozumiejąc. Podniosła ręce i pokręciła głową. - Nie rozumiem nic z tego, co mi powiedziałaś. Jakie dziecko? Joe? Żona? Nie mów tylko, że teraz się spotykasz z Perry'm.

- Co? Nie! - roześmiała się Bierk, wkładając pokrojone w plasterki limonki do szklanek. - I nie jestem niańką - ucięła, zalewając rumem cytrusy. Erin nie mogła wytrzymać. Kochała małą czarnulkę, ale ta była tak roztrzepaną artystyczną duszą, że czasami nie dało się z nią normalnie rozmawiać. Dzięki temu tak pasowała do Stevena. Oboje przypominali raczej Jasia i Małgosię w krainie jednorożców niż parę. Gdy ktokolwiek ich widział, musiał się uśmiechnąć. Dwa niziutkie kontrasty o wielkich sercach i wielkich uśmiechach. Everly coś ukłuło w sercu, gdy przypomniała sobie, że już nie byli razem.

Dylan wzięła szklanki, wręczyła jedną Erin, po czym ruchem głowy zaprowadziła ją do salonu. Tam usiadły na kanapie, a Bierk spojrzała uważnie na przyjaciółkę.

- Teraz opowiadaj, co się stało.

***

Muzyka

- O, kurwa... - rzucił Stradlin, nie zważając na upuszczoną fajkę.

Debbie jeździła wzrokiem od kolesia przed domem, a Izzy'm. Nowy leniwie odpalił fajkę, a światło od zapałki oświetliło na chwilę jego twarz. Adler szeroko otworzyła oczy, nie mogąc wyjść spod wrażenia, jakie robił nowo przybyły. Chuda postać była niewiele niższa od Stradlina, ale przyćmiewała mroczną zajebistość gitarzysty i to ze zdwojoną siłą. Sięgające ramion puszyste włosy, opadały na oczy, zasłaniając praktycznie całe wielkie ciemne lenonki. Na zwykły rozciągnięty, sprany sweter zarzucona była kilka rozmiarów za duża skórzana kurtka, a długie patykowate nogi wbite były w poszarpane jeansy. Dziewczynie instynktownie podskoczyło serce. Debbie była niemal pewna, że oto stoi przed nią nie kto inny a sam Joey Ramone. Tylko zdecydowanie niższy. W sumie blondynka dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że nie była pewna czy postać przed nią była płci męskiej czy żeńskiej. W tych ciemnościach określenie fizjonomii osobnika było awykonalne.

- Kto to? - zdołała w końcu wydusić blondynka, nie odrywając spojrzenia od gościa. Izzy drgnął gwałtownie, patrząc ze zmarszczonymi brwiami na Debbie.

- Ona jest tu nowa - praktycznie szczeknął, spopielając Adler wzrokiem. Jednak dopiero po chwili dziewczyna zrozumiała, że Izzy mówił to do milczącej postaci. - Wybacz jej. Jeszcze cię nie zna - dodał już łagodniej, patrząc na ciemnego przybysza. - To dla nas zaszczyt. Chodźmy.

Debbie z otwartymi ustami patrzyła na to wszystko. Stradlin zwracał się do tego człowieka z niewyobrażalnym szacunkiem, jeśli nie nazywając tego uwielbieniem. Zupełnie jakby ów osobnik był jakimś królem. Otworzył szerzej drzwi, wpuszczając milczka do środka, po czym posłał Deb kolejne mordercze spojrzenie za plecami swojego widocznego idola. Jednak jakież było jej zdziwienie, gdy praktycznie wszyscy imprezowicze rozstępowali się przez nowo przybyłym, a ci którzy go nie zauważyli, zostali brutalnie odepchnięci na bok. Oczy zebranych imprezowiczów śledziły każdy najmniejszy ruch tajemniczego jegomościa, nie odrywając od niego spojrzenia. Debbie szła za Izzy'm, który prowadził go do jakiegoś pokoju. Dziewczyna zdążyła się do niego wślizgnąć w ostatniej chwili, bo dosłownie wszyscy rzucili się, by znaleźć się w środku razem z klonem Joey'a. Adler nie miała pojęcia, co się działo, ale w pewnym stopniu cieszyła się, że nie kazali jej zostać na zewnątrz. Nie rozumiała tej dziwnej fascynacji osobą w czerni, chociaż im dłużej była w jej pobliżu, tym dziwny wpływ zaczynał ogarniać również i ją samą. Jednak każdy traktował gościa jak twór nadprzyrodzony.

Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, zaczęła rozglądać się po pokoju. Jednak najpierw musiała się przyzwyczaić do nikłego światła, które dawała jedna naga żarówka zwisająca na długim kablu z sufitu. Byli tam wszyscy Gunsi prócz Axla i wyraźnie podnieceni jak reszta zbiorowiska, wpatrywali się w palącego osobnika i mówili do niego. Gdy podeszła bliżej, usłyszała dziwnie nerwowy głos Slasha:

- Kurwa. Einstein w naszym domu!

A więc to był ten osobnik, którym się tak podniecali. Musiała przyznać, że zaintrygował ją. Dopóki nie została otoczona milczącą osłoną Einsteina, była stuprocentowo pewna, że nie istnieje nikt bardziej mroczny i tajemniczy od Izzy'ego. Mogłaby sobie nawet dać rękę uciąć. I bym teraz kurwa nie miała ręki.

Einstein w milczeniu wyjął zza pazuchy woreczek z listkami w różnych kolorach, a Gunsi i kilka zebranych razem z nimi ludzi uklękło w rządku, czekając z szeroko otwartymi oczami na nadchodzące zdarzenia. Jakaś wyraźnie niecierpliwa dziewczyna spojrzała na blondynkę, po czym złapała ją za ramię i przyciągnęła do siebie, zmuszając ją do padnięcia również na kolana. Deb wychyliła się nieco do przodu, patrząc na pozostałych. Wszyscy wpatrywali się z uwielbieniem na twarzach w boskiego Einsteina, który podszedł najpierw do Duffa i włożył jeden listek na język chłopaka. Potem robił tak z każdym po kolei. Debbie przypominało to obrządek Mszy Świętej. Gdy dziewczyna obok niej przyjęła LSD, blondynka spojrzała z niepewnością na stojącego nad nią Einsteina. Wydawał się być cichym i pełnym pociągającego mroku kapłanem. Naprawdę próbowała rozpoznać płeć, ale nie mogła. I w sumie coraz mniej ją to obchodziło. Serce zaczęło bić jej szybciej ze zdenerwowania, gdy zobaczyła listek przed oczami, a po chwili już czuła go na języku. Usłyszała tylko jak jej towarzyszka opada na ziemię, a gdy zerknęła w tamtą stronę stwierdziła, że wszyscy leżeli już na podłodze z błogimi uśmiechami na twarzach.

Muzyka

Debbie zaczęło się kręcić w głowie, a świat nabrał o wiele bardziej intensywnych kolorów. Otwierała i zamykała oczy, nie mogąc zrozumieć co się z nią stało. Nawet nie wiedziała, kiedy padła na ziemię, wpatrując się w sufit. Rzeczy zaczęły wirować nagle jak w pralce. Coś jakby wielkie oko w kremowej pustce się otworzyło, a Debbie czuła jak odłączyła się od swojego ciała. Wiedziała, że świat, który widziała, przestała postrzegać za pomocą zmysłów. Wszystko dookoła było wyraźniejsze i jaśniejsze. Bardziej interesujące, piękniejsze, magiczne. Widziała dźwięki i słyszała kolory. Była niemal pewna, że wyczuwała energię otaczających ją przedmiotów. Coś wciągnęło Debbie do animowanego, pełnego dziwnych i zarazem wspaniałych prehistorycznych  przedmiotów świata. Czwórka Guns N' Roses leciała właśnie gdzieś nad jej głową rowerem z przyczepionym do ramy parasolem. Wylądowali dokładnie przed nią, machając w stronę dziewczyny.

- Cześć, Debbie - rzucił kreskówkowy Slash.

- Rozpoczynasz swoją podróż - dodał kierujący rowerem Izzy, wciskając klakson, z którego wypadł obślizgły różowy mózg. Czwórka chłopaków zsiadła ze swojego pojazdu, który uniósł się daleko do nieba. Dziewczyna odprowadziła go wzrokiem, szeroko się uśmiechając. Czuła samą radość i euforię.

- Wszystko jest tu animowane - wytłumaczył Duff, przekręcając głowę.

- Nawet my, Gunsi - powiedział Steven.

- Patrzcie! Latająca ryba! - krzyknął Slash, łapiąc Izzy'ego za ramię i wskazując na dziwnego stwora przesuwającego się powoli w powietrzu przed nimi. Ryba była cała okrągła, miała uszy, ogon jak u pawia i skrzydła. Paliła wielką fajkę, z której uciekały bąbelki powietrze, a samo zwierzę przypominało nieco obrazy Azteków. Jednak wszyscy wiedzieli, że to ryba. Bo cóżby innego?

- Odlotowa! - Izzy nawet nie patrzył na rybę, ale szeroko otworzył oczy, wpatrując się w Debbie. Dziewczynie spodobało się patrzenie na rzeczywistość z zupełnie nowej perspektywy. Była ciekawskim dzieckiem, odkrywającym świat.

- Wow! - krzyknęła, stając obok Duffa i swojego brata. - LSD jest super! Lubię takie odloty!

Blondynka spojrzała na swoje dłonie i stwierdziła, że również jest częścią tego rysunkowego świata. Widziała kolorową tęczę, wychodzącą pulsacjami z jej rąk.

- Odjaaazd! - wykrzyknęła, nie mogąc zmazać z twarzy wielkiego uśmiechu. Jednak jej głos wydawał się dosłownie wychodzić z ust i spadać lub unosić się w powietrzu jak gęsta ciecz. - To dlatego tak jaraliście się Einsteinem?

- To człowiek legenda. Ma najlepszy towar na planecie - odpowiedział jej Steven dziwnie spokojny głosem. Jednak Debbie ich nie słuchała, tylko weszła do lepianki żywcem wyjętej z afrykańskiej wioski. Okazało się, że był to sklep pełen odlotowych urządzeń. Były tam guziki porażające prądem, puszki z wyskakującymi na sprężynach pięściami, okulary w różnych kształtach z ruszającymi się po bokach głowami kotów czy pingwinów, fajki wodne z duchami wylatującymi zamiast dymu, sarkofag ze skaczącą mumią faraona. Nie miała pojęcia, ile zajęło jej oglądanie tych wszystkich towarów. Jednak w końcu uwagę Debbie przykuło niebieskawe radio podświetlane przed dwa ruchome reflektory. Zaraz nad urządzeniem pojawiły się baloniaste litery układające się w 'Zawładnij sterowaniem umysłu razem z Mesmaramą'. Debbie przekrzywiła głowę, a zaraz słowa zniknęły, zmieniając kolor i transformując się w nowe. 'Spraw, że materia i antymateria będą posłuszne Twojej woli'. Na ekraniku radia pojawiło się jeszcze 'Wyzwolę w Tobie ukryte moce'. Blondynka wyszła ze sklepu z Mesmaramą pod pachą, szukając znajomych twarzy. Gunsi wciąż byli tam, gdzie ich zostawiła, tylko robili, co innego.

- Co tam kupiłaś? - zagadnął ją Steven, patrząc jej przez ramię.

- Mesmaramę - odparła, patrząc na uprawiających karate Slasha i Izzy'ego. - Często tu przychodzicie?

- Nie za często - odmruknął jej Stradlin, który teraz miał twarz na wysokości oczu Debbie, ale jego ciało wirowało jak w pralce. - Tylko Einstein zna ten świat. Jest jego twórcą.

- Tylko myśl o miłych rzeczach, bo będziemy mieli złą podróż - rzucił Duff, wskazując na nią palcem.

- O-o - bąknęła Debbie.

- O-o? - Slash z Izzy'm popatrzyli po sobie przerażeni.

- Co to było? - spytał animowany McKagan, patrząc na dziewczynę.

- Miałam niedobrą myśl! - krzyknęła zmieszana blodynka, patrząc na świat dookoła. Jasne niebo zrobiło się nagle czarne, a na miejsce palemek wyszły drzewa z dłońmi zamiast liści, pokazujące w dodatku środkowy palec. Cala reszta kolorów i przyjemnych rzeczy zniknęła, zastąpiona mrocznymi barwami. Debbie poczuła, że ma dreszcze, a słowa nie chciały wyjść jej z ust. Była przekonana, że wariuje.

- To zła podróż - mruknął Duff, a Izzy ze Slashem mu zawtórowali, unosząc ręce w geście poddaństwa:

- Zła podróż! Zła podróż!

- Na pomoc! - krzyknęła dziewczyna, widząc zmierzając w jej kierunku wielką maczetę na nogach. - Maczeta!

Jednak nikt nie przybył jej z pomocą, a ostrze przecięło ją bez problemu na pół. Debbie padła na ziemię, patrząc na swoją ranę.

- Kurdę! Widzę moją okrężnicę!

Kompletnie straciła poczucie czasu. Jej mózg był zbyt aktywny, żeby się wyłączyć. Leżąc na ziemi w animowanym świecie Einsteina, zastanawiała się, ile to jeszcze potrwa. Godziny? Dni? Tygodnie? Bo była przekonana, że wykrwawiała się już dobry miesiąc. A zamiast tego mogłam obejrzeć Alicję w Krainie Czarów, przeleciało jej przez głowę, gdy zła podróż przerodziła się w jeszcze gorszą. Bardzo chciała zamknąć oczy, ale nie miała powiek. We śnie nie istnieją normalne zmysły, więc była uwięziona w bajkowym krajobrazie. Czuła się wykończona tą podróżą, a nie mogła jeszcze zasnąć. Nie spała przez miesiąc, dopóki się nie wybudziła. Jednak gdy wydawało jej się, że wraca do rzeczywistości, ktoś spytał ją czy żyje i chce więcej.

- Jasne! - odparła energicznie, śmiejąc się i na nowo wróciła do kolorowego świata Einsteina.

---------------------------------------------------------------------------------

Udział wzięli:

Guns N' Roses jako oni sami

Debbie 'Deb' Adler jako ona sama

Perry jako Einstein

Sądzę, że ten rozdział musi być tak krótki, zważając na treść. Chciałam dopisać jeszcze jedną scenę, ale stwierdziłam, że zakończę takim fazowym akcentem. No i 13 rozdział wyszedł jak wyszedł. Czekam na opinie.