Sex, Drugs & Rock'N'Roll: You Shook Me All Night Long

Perry:

Ze względu na moje lenistwo w rozdziale wszystko zostaje jak było.

No, prócz muzyki i końcówki.

Kto zgadnie, co to za zespół?

Dla Faith. Jako zadośćuczynienie.

Nie urywa dupy długością i przebojowością,

 ale serio nie mam ochoty pisać długich. 

8. You Shook Me All Night Long

- No i gdzie on mógł pójść? - zastanawiała się na głos, patrząc się głupio w ścianę nad głową Izzy'ego. - Może należy do mafii i mają teraz jakieś tajne zebranie?

Chłopak musiał słuchać jej domysłów od ładnej godziny, a że był zbyt osłabiony, nie mógł wykrzyknąć, że już go chuj obchodzi gdzie mógł pójść Duff i że raczej wiedział, dokąd skierował swoje kroki piękniś. Jednak Debbie nie mogła wpaść na to od dobrej godziny. No, kurwaaaa, myślał czarny, przeklinając chwilę, w której wziął te pieprzone tabletki. Teraz zamiast słuchać Adler, mógłby bawić się na dole. Gratuluję, zjebie. Westchnął zrezygnowany i gapił się dalej w sufit, starając się nie słuchać paplania dziewczyny. Już próbował powiedzieć jej żeby się zamknęła, ale gdy schylała się do niego, starając się zrozumieć co tam bełkocze, zawsze kręciła głową i mówiła:

- Nic nie rozumiem. Ale chyba wiem, dokąd jednak poszedł Duff!

Przewrócił oczami. W ciągu następnej pół godziny odzyskał na tyle siły, by podnieść spokojnie rękę. Super, stary. Naprawdę odlot, pogratulował sobie w myślach. Debbie nawet tego nie zauważyła. Jej usta ruszały się bez przerwy i Izzy'emu przyszedł do głowy zły pomysł. Przez jakiś czas bił się z samym sobą czy to aby nie samobójstwo, ale usprawiedliwił się tym, że przecież dziewczyna nie musiała tam z nim siedzieć. Udał, że stara się coś powiedzieć i gdy dziewczyna schyliła się do niego, szybko złapał ją jedną ręką w talii, a drugą za szyję i pociągnął do siebie. Debbie pisnęła, gdy chłopak obrócił się i położył ją na swoim miejscu, podczas gdy sam leżał na niej z szerokim uśmiechem.

- Izzy Stradlinie - zaczęła karcąco blondynka. - To wcale nie jest zabawne.

- A kto powiedział, że jest? Może w końcu przestaniesz tyle gadać - uśmiechnął się do niej ponownie i zdjął okulary. - To tylko seks. Nic więcej. Zero związku, zero zobowiązań - mówił, patrząc się lekko zdezorientowanej dziewczynie w oczy. - Jesteś jeszcze dziewicą? - spytał przed rozpoczęciem ich własnej imprezy. Nie miał zamiaru później stawać przed wkurwionym Adlerem, po tym jak pozbawiłby jego siostrę dziewictwa.

- Wiesz, to bardzo głupie pytanie - żachnęła się nagle Debbie, wyzbywając się wszelkiego zaskoczenia zachowaniem Izzy'ego. Teraz wręcz patrzyła na niego wyzywająco. - Tylko seks. Zrozumiałam, panie Stradlin.

Uniosła kącik ust ku gorze, a Izzy odpowiedział jej szerokim uśmiechem zadowolenia. Rozsunął jej ręce na boki i przycisnął od razu nadgarstki. Debbie szybko poczuła jego usta na swoich. Jednak nie był to zwykły, taki sobie całus na grę wstępną. To był pocałunek przez duże P. Taki co sprawia, że dziewczynom miękną kolana i zapominają kim są. Izzy całował ją zachłannie i namiętnie, tak jakby usiłował zmiażdżyć swoimi wargami jej. Zaraz po tym poczuła jego język we wnętrzu swoich ust, zmuszając ją równocześnie do uprawiania dzikiego tańca w ich wnętrzu. Potok śliny sprawił, że utonęła w tym pocałunku jeszcze głębiej. Tymczasem ręce chłopaka znalazły się na jej drobnych piersiach i po chwili usłyszała jęk niezadowolenia. Domyśliła się, że Izzy trafił na przeszkodę jaką był stanik. Jednak szybko sobie z nim poradził. Wsadził dłonie pod koszulkę i pozbawił dziewczyny stanika, nie odkrywając jej perełek całkowicie. Złapał je i zaczął bawić się nimi, doprowadzając Debbie do szaleństwa samym swoim dotykiem. To ściskał, to znów głaskał, a blondynka jęczała co chwilę głośno, zajmując się tylko tym, co robił z nią chłopak. Izzy zjechał ustami z jej warg na szyję, muskając ją delikatnie. Debbie otworzyła szerzej oczy i zmierzyłam czarnego wzrokiem polującej lwicy. Szybko ściągnęła z niego czarną, przylegającą bluzę, nie czekając na pozwolenie. Zaczęła masować dłońmi jego klatkę piersiową, gdy Izzy znowu złapał jej ręce i położył wzdłuż ciała. Nie chciał, by mu na razie przeszkadzała. Teraz już wędrował ustami po jej piersiach. Słyszał jak przyspieszył jej oddech, a równocześnie serce zaczęło bić jej mocniej. Czuł to, całując jej piersi. Całował je, czasem wbijając w nie zęby, przygryzając czy ssąc sutki. Debbie prężyła się pod nim lekko, ale miał dziś zamiar doprowadzić ją do samego końca, aż będzie krzyczała jego imię. Jeszcze będzie błagała go o więcej. Gdy przeniósł się z wyżyn na jej płaski brzuch, Deb zaczęła wydawać z siebie ciche pomruki. Izzy jeszcze takich nie słyszał, ale były one tak podniecające, że muskał jej brzuch tylko po to, żeby ich nie przerywała. Jednak w pewnym momencie usłyszał jak Debbie mruknęła z zaskoczenia, gdy zaczął się zabierać za jej spodnie. Nie planował być delikatny. Miał zamiar się odegrać na tej małej gadule za ostatnie półtorej godziny, które dłużyły mu się w nieskończoność. Jeśli jeszcze raz usłyszałby imię Duffa, pewnie sturlałby się z łóżka i wyskoczył przez okno. Szybko więc zsunął z blondynki spodnie. Zaraz po nich i jej majtki walały się gdzieś po pokoju. Nachylił się, by przejechać ustami po wewnętrznej stronie jej uda, a potem rzucił jej krótkie spojrzenie. Debbie miała zamglony wzrok i rozchylone usta, które od czasu do czasu otwierała szerzej, by złapać oddech.

- Teraz trzymaj się, dzieciaku - rzucił, a jego ręka zaraz znalazła się na kobiecości blondynki. Z satysfakcją stwierdził, że była wilgotna i gorąca. Dziewczyna jęknęła, gdy tylko ją dotknął. Izzy pieścił ją, wydobywając z dziewczyny coraz głośniejsze jęki z czasem przeobrażające się w krzyki. 

Debbie była pewna, że za chwilę straci przytomność. Wiła się spazmatycznie i próbowała łapać oddech, podczas gdy czarny ją rozpracowywał. Myślała, że oszaleje lub nie wytrzyma do końca. Jednak nie chciała, by przestawał. Pod sobą czuła dudnienie od puszczonej na cały regulator muzyki. Mogła tylko za nią dziękować. Gdyby Steven ją usłyszał, zabiłby ją samym spojrzeniem. Nagle coś nią wstrząsnęło i dziewczyna doskonale wiedziała, co to było. Już dwa lata nie czuła orgazmu.  I nie były to dojścia tego rodzaju. Zapomniała jak to jest stracić rozum, płonąć wewnątrz a jednocześnie czuć się doskonale. Nie. To słowo nie pasowało do tego stanu. Nie było w dodatku odpowiedniego określenia, tego co przeżywała.

Izzy z zadowoleniem patrzył na rozanieloną minę dziewczyny, która jeszcze łapała oddech po orgazmie i napawała się nim. Wiedział, że teraz nadchodzi jego kolej. Jednak nie przewidział, że Debbie będzie miała na tyle siły, by zacząć dobierać się do jego spodni. Szarpała je, usiłując je rozpiąć. Chłopak pomógł jej, po czym znowu popchnął na poduszkę. Rozchylił jej nogi, a stopy położył na swoich ramionach. Jednak zanim się porządnie rozłożył, spojrzał dziewczynie w oczy i mruknął, pochylając się nad nią, by usłyszała go przez muzykę dobiegającą z dołu:

- Mam nadzieję, że za rok nie dostanę wezwania do sądu.

Debbie spojrzała na niego z krzywym uśmiechem i przyciągnęła do siebie.

Muzyka

- Dylan! Wstawaj! Co ty kurwa robisz?! Chcesz, żeby cię coś przejechało?!

Sebastian stał naprzeciwko Heavenhouse i patrzył z niedowierzaniem na dziewczynę przed sobą. Nie poznawał jej. Nie. To na pewno był tylko jakiś kiepski żart! Ona nie mogła być jego siostrą! To po prostu było niemożliwe! Dylan po wytoczeniu się z samochodu usiadła na ulicy i ciągnęła bez przerwy whiskey. I to nie pierwszą butelkę. Bach nie przestawał do niej mówić. Jednak dziewczyna nie zamierzała go słuchać.  

      - Kurwa! Wstawaj! - krzyknął rozpaczliwie, łapiąc czarną pod pachy i ciągnąc do góry. Widział światła nadjeżdżającego samochodu. Kurwa, żeby to tylko nie były suki, myślał, próbując postawić siostrę. Jednak ta ledwo trzymała się na nogach, a jedynym ruchem jaki wykonywała było podniesienie butelki do ust. - To cię zabije! - warknął, wyrywając jej whiskey z ręki i wyrzucając gdzieś daleko. Wszyscy „silni” bardzo szybko upadają, kiedy życie da im kopa. - Coś ty ze sobą zrobiła!? - krzyknął i szarpnął nią, by otrzeźwiała choć na chwilę, gdy oboje weszli już do mieszkania. A właściwie kiedy przywlekł Dylan z ulicy jak ostatniego menela. Nie chciał, by ktokolwiek widział ich kłótnię. Chciał zaoszczędzić ludziom widoku nieźle przegrzanej Dylan. I zaoszczędzić również i jej późniejszego wstydu. Mogła mieć wyjebane na opinię publiczną, jednak nie wyobrażał sobie, żeby jakieś pojeby pokazywały ją potem palcami. Na samą myśl rozjuszył się jeszcze bardziej.

- Nic! - odkrzyknęła niemrawo, starając się wyszarpnąć rękę ze stalowego uścisku brata. 

- Ty głupia idiotko! Masz zamiar ćpać, bo jakiś jebany skurwiel, który traktuje swoją siostrę jak szmatę cię zostawił?! - wrzeszczał na nią, mocniej zaciskając dłoń na jej ramieniu. Wiedział, że sprawia jej ból, ale sądził, że może dzięki temu chociaż w pewnym stopniu się otrząśnie. Ale dlaczego tak się tym przejmowała?! I dlaczego do kurwy nędzy on tak się tym przejmował?! Przecież to nie była ich sprawa tylko Adlera i tej jego małej siostry! Właśnie. Gdyby nie ona, Adler nie zrobiłby awantury, a Dylan... Adler! Chciał zajebać tego skurwiela za to, co zrobił Dylan! Kurwa! Dlaczego ona?! 

- Moja sprawa! - Wyrywała się coraz mocniej, próbując stanąć na nogach o własnych siłach, ale wychodziło to jej z marnym skutkiem. Sebastian widział jak oczy zachodzą jej łzami złości, ale nie poluzował uchwytu.  

- Jesteś moją kurwa siostrą! Martwię się!

Patrzył na dziewczynę ze złością spowodowaną troską. Czemu sobie to robiła? Przecież zawsze była taka poukładana, wiedziała, co trzeba zrobić, pomagała mu. Gdy ściągała go nawalonego z afterparty, przyrzekała, że to ostatni raz. Ale potem zawsze była, gdy jej potrzebował. Dogadywali się jak nikt inny. Ludzie zazdrościli mu takiej siostry, A teraz? To chyba niemożliwe, że kochała tego spedalonego gnoja tak bardzo, że sięgnęła po coś, czego nienawidziła przez całe życie?

- Odpierdol się ode mnie, ćwoku! Idź popieprzyć jakieś kurwy, a mnie zostaw w spokoju! - wykrzyczała mu w twarz z oczami pełnymi nienawiści. Na te słowa chłopak cisnął nią o ścianę, nie panując nad swoimi ruchami. Dylan nie krzyknęła jednak, tylko upadła na ziemię, a nogi rozjechały jej się bezwładnie. Wydawało się, że rozpłacze się na dobre, ale tylko podniosła głowę. - Wszyscy jesteście tacy sami! Nienawidzę cię! - krzyknęła przez łzy i wybiegła z domu, trzaskając drzwiami.

Sebastian stał zbyt oszołomiony, by zrobić cokolwiek. Nie wiedział, co powinien. Miał za nią pobiec i przytulić czy zostawić w spokoju? Do tego ją uderzył... Uderzył własną siostrę. Swoją kochaną Dylan. Boże. Co się dzieje?!, spytał sam siebie, ukrywając twarz w dłoniach. Nie pamiętał, kiedy ostatnio płakał. Praktycznie zapomniał jak to się robi. Jednak była to jedyna forma jego działania, której nie mógł powstrzymać i na którą się zdobył. Ciągle miał przed oczami Dylan ciskającą w niego nienawiścią. Czy ona powiedziała to wszystko, bo tak myślała, czy to emocje i alkohol? Bach, pedale! Przestań! Ale... Nie wiem. A może to była prawda? Prawda, w którą tylko on nie mógł uwierzyć. Czy był zwykłym skurwielem, pieprzącym wszystko co miało cycki i potrafiło chodzić? I Adler. Kurwa! Pierdolony skurwysyn! Jezu, pieprzony dom wariatów! Jak on mógł pozwolić na coś takiego?! Dylan... O, Boże. Gdzie ona teraz poszła? Może do jednej ze swoich przyjaciółek albo... A pieprzyć to! 

Podszedł do szafki i wyjął z niej butelkę wódki. Szybko ją otworzył i upił porządnego łyka.

***

         Obudziła się rano przygnieciona ręką Stradlina. Debbie dotknęła głowy, czując, że wielodniowy ból głowy zniknął. Chciała wstać, ale bardzo jej się nie chciało. A w dodatku nie musiała iść do szkoły ani robić innej debilnej rzeczy, więc opadła na poduszkę z powrotem. Czuła się wyśmienicie, a uśmiech sam się pchał na usta. Dopiero po chwili przypomniała sobie, co działo się w nocy. No, to teraz Steven będzie miał pole do popisu, pomyślała, odrzucając lekko rękę chłopaka. Może lepiej by było gdyby wyszła, bo jeszcze ktoś wejdzie i ich przyłapie? W sumie i tak już jakoś nie ciągnęło jej, żeby zostać. Powoli wstała i szybko poczuła jak żołądek ściska ją z głodu. Cicho otworzyła drzwi i ruszyła do czegoś, co miało być kuchnią. Gdy weszła przez pozbawioną drzwi framugę, przy blacie zobaczyła niską farbowaną blondynkę o niezbyt idealnej figurze. O ile się nie myliła, była to ta sama dziewczyna, z którą widziała Slasha. Robiła... kanapki? Debbie od razu pomyślała o Dylan. Ciekawe czy Sebastian zdołał ją ogarnąć?, spytała sama siebie, przypominając sobie stan, w jakim była w nocy brunetka. Jednak przerwała jej dziewczyna Slasha. Odwróciła się, a Deb ujrzała duże ciemne oczy oraz wąskie malinowe usta, które wygięły się w uroczym uśmiechu.

- Cześć. Ehm... Jestem Pola. Dziewczyna Slasha. Zgaduje, że to ciebie wczoraj wspominał.

- Nie mylisz się. - Debbie miała mieszane uczucia co do nowego nabytku Mulata, ale ugryzła się w język. Ta blondwłosa dziewoja wyglądała na typową sucz. Nie mogła przestać myśleć o Dylan, z którą tak dobrze się dogadywała. Jednak Pola patrzyła na nią wyczekująco, więc bąknęła:

- Czy to zapach świeżej wędliny?

Usłyszała cichy śmiech blondynki, od którego zaczynała boleć głowa. 

- Tak... Byłam na zakupach.

- To już wiem, czemu Slash cię przy sobie trzyma - wyrwało się jej, ale Pola nie wyglądała na inteligentną i tylko ponownie się zaśmiała i podała jej kanapkę. Tosty z Dylan... - Gdzie moje maniery? Tak w ogóle... Deborah Adler.

Debbie wytarła brudną od masła rękę w spodnie i podała ją Poli. Ta tylko spojrzała zdziwiona zachowaniem Deb, ale z lekkim wahaniem w końcu podała jej dłoń. 

- Słyszałam. Kotek mówił, że nie jestem tu jedyną kobietą. Siostra jego kumpla, prawda?

- Niestety... Nieważne. Jesteś stąd?

Rozmowa się nie kleiła, a Deb pościła mimo uszu zwrot 'siostra jego kumpla'. Tak potwornie tęskniła za Dylan i jej psychodelicznym hipisowskim pokojem, przesiąkniętym zapachem skrętów. Do tego spokojnego Heavenhouse...

- Tak. Znaczy... Nie do końca, ale mieszkam tu praktycznie od dziecka. Także uznajmy, że tak. Pracuje jako striptizerka w Whisky a Go Go. Tam się poznaliśmy z misiem tydzień temu.

Miś, kotek. Może jeszcze promyczek. Debbie skrzywiła się lekko, wytrącona ze wspomnień.

- Hm... Miło.

Gdy skończyła jeść kanapkę, wytarła dłonią usta i mruknęła:

- Pyszna, ale muszę iść.

Po czym bez słowa wybiegła na zewnątrz, zostawiając dziewczynę samej sobie. Musiała pomyśleć. Albo chociaż pobyć sama. Spacerowała bez celu, przytupując czasem do piosenki, którą nuciła pod nosem. Zdawało się, że był to któryś z utworów zasłyszanych u Dylan. Deb przystanęła. Idealna brunetka dosłownie stanęła jej przed oczami. Jej uśmiech, gesty i seksowny głos, któremu żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach nie mógł się oprzeć. Powinna pójść do Heavenhouse i zabrać stamtąd swoja torbę. A może Dylan uzna to za cios poniżej pasa? Albo już jej biedna Hari leży na śmietniku przed domem Bierków? Pewnie Dylan nie będzie jej chciała widzieć po tej całej głupiej akcji z Sebastianem... Westchnęła głęboko, gdy złapała się, że ciągle wraca myślami do wersu piosenki, którą podśpiewywała. 

Dziewczyna podniosła twarz do słońca i zamknęła oczy. Dylan. Nawet nie poczuła, gdy w tej samej chwili ktoś ją trącił. Czuła tylko lekki ciepły wietrzyk na policzkach, który zdawał się kryć wszystkie odpowiedzi, których szukała. 

***

Przepychała się między ludźmi, byle tylko dotrzeć jak najbliżej sceny. Koncert się skończył, zespół zszedł już na backstage, a bydło zaczęło powoli kierować się w stronę wyjścia. Jednak nie ona. Drobniutka dziewczyna z niebywałą uporczywością kierowała się do przodu. Musiała. Nie miała innego wyjścia. Przeciskała się naprzód mimo zawrotów głowy i halucynacji. Jednak nie tylko jej marne położenie kazało jej tam przyjść. Tęskniła. Przed tym jak zaczęła się spotykać ze Stevenem, razem z tą mocno pieprzniętą czwórką tworzyli na swój sposób oryginalną rodzinę. Chociaż poznała ich zupełnie przypadkowo niecałe trzy lata wcześniej w jakimś barze, zżyli się ze sobą na tyle mocno, że spędzali praktycznie każdą wolną chwilę razem. Dylan towarzyszyła im przy tworzeniu pierwszych piosenek, razem opijali koncerty, razem głodowali i jarali więcej niż wódz Apaczów, Nawet mieszkali przez pewien czas w jej domu. Jednak potem Perry poznał jakąś dziewczynę, pozostała trójka bez ustanku komponowała, a Erin pewnego dnia zabrała ją do pewnych znajomych z Hollywood. Gunsi mimo swojego uroku i szaleństwa nie dorównywali jednak jej starym przyjaciołom. Dla Bierk ta wyobcowana grupa chłopaków była bliższa niż ktokolwiek inny. Prócz brata. Dylan stanął przed oczami Sebastian wrzeszczący na nią jak na ostatnią szmatę. Kochała go, ale nie potrafiła mu wybaczyć tego, co zrobił. W tej chwili go nienawidziła. I nie zamierzała wracać. A przynajmniej jeszcze nie teraz. O ile w ogóle wrócę, przemknęło jej przez myśl, gdy już dostała się pod scenę. Chwiejnym krokiem przedostała się za nią, gdzie znalazła czwórkę znanych muzyków, kręcących się przy sprzęcie. Czując ilość władowanego w siebie alkoholu i ketaminy, dziewczyna przysiadła na jednym ze wzmacniaczy i czekała, aż mdłości miną. Do tego to dziwne odczucie jakoby jej ciało już nie należało do niej. Była poza nim. Unosiła się na oceanie nieskończonej nicości. Wszystko zaczynało ją pochłaniać. Czuła, że faza nadchodzi, a ona nie potrafiła się jej przeciwstawić. Jeszcze chwilę. Daj mi jeszcze chwilę, błagała w myślach.

- Dylan?

Bierk podniosła głowę, by spojrzeć na tak dobrze znaną sobie twarz gitarzysty.

- Siemasz, piękny. - Uśmiechnęła się, wiedząc, że dotarła do celu, po czym zapanowała nad nią ciemność.