God Loves Hippies: Mr. Tambourine Man

        Perry'emu zabrakło prądu:

Pojawiła się mała niespodzianka dla wiernych czytelniczek.

Wiem, że jeszcze nie było Men In Black.

9. Mr. Tambourine Man

Siedziała skulona z nogami podciągniętymi pod klatkę piersiową i patrzyła na krajobraz za oknem. Nie czuła nic prócz dymu papierosowego włóczącego się smętnie po jej układzie oddechowym. Sama nie wiedziała, kiedy ktoś ustawił Bringing It All Back Home Dylana. Jednak słyszała tylko jego delikatny, młody głos w Mr. Tambourine Man. Postać tamburynisty zawsze wprowadzała ją w metafizyczną zadumę. Piosenka ta przenikała przez zasłonę, welon rozdzielający świat rzeczywisty od drugiego, wyższego świata. Zawsze docierała z Dylanem do swojego "drugiego ja". Zupełnie jakby jej mózg wykorzystywał większy procent swoich możliwości, byle tylko pojąć sztukę artysty. Był to dziwny, uzależniający moment uniesienia. Teraz w chwili, gdy Bob zastanawiał się, czy nie stał się po prostu tylko klownem, coś ją tknęło. Stłumiła w sobie to przykre uczucie i wplotła dłoń we włosy, wciąż wpatrując się we wczesnoporanne Los Angeles. Zaciągnęła się papierosem, nie zważając na siedzącego w kącie pokoju chłopaka. 

Ten tylko siedział pod ścianą i patrzył w milczeniu na dziewczynę.

Wiedziała, że tam jest, ale w pokoju rozbrzmiewała tylko gitara Dylana i jego głos. Zdawał się mówić do niej, że wszystko będzie dobrze i niemal czuła jak stoi na środku pokoju z gitarą i nieodłączną harmonijką. Dosłownie musiała się zmuszać, byle tylko się nie odwrócić, by sprawdzić czy go tam nie ma. Tylko on ją prawdziwie kochał i rozumiał.

It's not aimed at anyone, it's just escapin' on the run

Chciała nie pamiętać ostatnich dwudziestu czterech godzin. Kłótni ze Stevenem, naszprycowania się podrzędnym metadonem, burdy z Sebastianem. Próbowała uciec, ale nie była w stanie. Jedyne co jej się udało, to spotkanie swoich dawnych przyjaciół. Trójka z nich czekała przed domem na swojego gitarzystę, który rozmawiał z Dylan praktycznie całą noc. Odetchnęła głęboko, wsłuchując się w piosenkę. Zaczęła zastanawiać się, dlaczego nie może po prostu utonąć w tej muzyce. Kochała ją. A Dylan był taki delikatny, czuły, zawsze przy niej był. Był w stanie zrobić dla niej wszystko, a jeśli można to nawet więcej. Pomagał jej, gdy tego naprawdę potrzebowała. Bronił, gdy zdawało się, że świat jest przeciwko niej. Uspokajał ją swoim głosem, usypiał, budził. To on był jej ojcem, mężem i kochankiem. Chciała, by ten stan nigdy nie minął. Wspomnienia związane z nim były naprawdę wyjątkowe. Łączyła ich jakaś dziwna więź, która nie była tylko więzią sentymentalną. Naprawdę łączyło ich coś dużo większego, silniejszego, mocniejszego. Był idealny i to właśnie z nim chciała spędzić resztę życia.

- Musimy iść.

Poruszyła się nerwowo, słysząc niepożądany głos. Zapomniała, że był tu jeszcze on. Dosłownie czuła jak wydziela pewnego rodzaju toksyny, które zabierały jej powietrze. Jednak szybko się opanowała, przypominając sobie, że to on ją wspierał. Poświęcił jej swój czas, by ją wysłuchać i pomóc. Nie patrząc w jego kierunku, Bierk odpowiedziała zachrypniętym głosem:

- To idź. Ja nie chcę.

        Zaciągnęła się papierosem, a ukrytą w nim marihuanę zatrzymała się chwilę dłużej w jej płucach, czekając na upragniony efekt. 

- Masz zamiar cały czas tu siedzieć mimo tego, co ci powiedziałem? Chodź. Serio, już pora.

Chwila ciszy. 

     Let me forget about today until tomorrow.

- Idźcie sami, Dave.

- Dobra, jedziemy. Jak chcesz zostań, tylko nie myśl, że coś dostaniesz.

Wiedziała, że podzielą się z nią częścią łupu. Nie odpowiedziała tylko paliła dalej. Paliła, gdy chłopaka już dawno nie było w pokoju i tylko Dylan wciąż stał tuż za nią, grając Mr. Tambourine Man i patrząc jak siedzi w oknie. 

***

Muzyka

Siedział już od jakiejś godziny, wgapiając się w nietkniętą szklankę whiskey. Kostki lodu zdążyły się już rozpuścić, a plecy dawały mu znać o niezdrowej pozycji, w jakiej się ułożył - skrzyżował ramiona na ladzie i położył na nich podbródek. Leżąc na barze, nie mógł przez to ruszać głową, więc zakres jego widzenia ograniczał się tylko do napisu Jack Daniel's na szklance, przez którą przechodziło światło ubarwione złotem alkoholu. Jego jedynym jak dotąd towarzyszem. Debbie poświęciła się i zabrała praktycznie nieprzytomnego Slasha i spółkę do domu. Gdy odjeżdżała, spojrzała na niego przeciągle i opuściła legendarne Rainbow Bar and Grill. 

- Co tu siedzisz tak sam?!

Duff aż podskoczył, gdy James klepnął go z całej siły w plecy.

- Cholera! - krzyknął bardziej ze strachu niż ze złości czy bólu. - Nie rób mi tak więcej! O mało nie oblałem sobie spodni!

- Oj, przepraszam - mruknął z nieukrywaną prześmiewczością wokalista i oparł się łokciami o blat, stając tyłem do baru. - To ta mała blondyna to siostra Adle...

- Hetfield! Daj mi spokój! - przerwał mu McKagan, ucinając dalszą rozmowę. Nawet nie zauważył, kiedy zacisnął palce na szklance. Akurat dojrzał na strzałę. Podniósł whiskey w górę i popił mocny łyk. Znajomy ostry smak rozszedł mu się po gardle, rozgrzewając cały układ pokarmowy. Przełknął, lekko się krzywiąc jak zawsze po pierwszym łyku. Jak to mówili, z każdym razem stawało się coraz lepsze. 

- O, cholera! Duff! - James znowu go szturchnął.

- Przestań już o tym gadać! - warknął poirytowany blondyn. Zły humor i alkohol nie było  dla niego najlepszym połączeniem. Stawał się wtedy wrednym skurwielem. Hetfield jednak spojrzał na niego jakby był małą, rozkapryszoną nastolatką, marudzącą, że ma za mało mleka w płatkach.

- Nie mówię o tym - odburknął i wskazał jakiś kierunek. - Tam pod ścianą. Czy to nie nasza Jackie?

Znudzony życiem blondyn popatrzył w stronę, o której mówił kumpel, ale nie zobaczył tam nikogo znajomego. A w dodatku przezwisko 'Jackie' wykurwiście nic mu nie mówiło. A przynajmniej nie w tym stanie. Odwrócił się z powrotem do barmana i zamówił kolejną kolejkę.

- Nikogo nie widziałem - odparł, szukając wzrokiem kolejnego dobrego alkoholu do wypróbowania. Było tam tego tyle, że przez te wszystkie lata nikt z nich jeszcze nie skosztował wszystkiego. Na razie prowadził, a jego nazwisko widniało na tablicy po prawej stronie baru. Slash był trzeci, a Adler piąty. Troje z nich przynajmniej w czymś zapisało się w historii Hollywood. Kurwa, niezły rekord. Największy pijak. Spojrzał mimowolnie na tablicę. Jakiś Spencer był zaraz za nim. James, Lars, a to czwarte nazwisko to czyje? Zaraz, zaraz. Navarro. Zajebiście charakterystyczne nazwisko tylko skąd je znał? Zamknął oczy, próbując sobie przypomnieć, gdy coś uderzyło go gwałtownie z prawej, wytrącając z rzadkiego i poważnego potoku myśleniowego.

- Kurwa! - krzyknął teraz już nieźle wkurzony. - Co do...? - urwał, widząc napastnika. Lars podparł się o blat, ale ręka ześlizgnęła się po świeżo czyszczonym barze i chłopak gruchnął z całej siły na ziemię. Duff zobaczył tylko jak jego mała głowa lata na wszystkie strony, gdy jej właściciel próbował bezskutecznie wstać. 

- Kagan... Wybacz, to... Kurwa! No, właśnie, co nie? - dukał jak pomyleniec. Hetfield pomógł mu się podnieść, a Lars od razu zamówił kolejkę. Barman, którego nazywali po prostu 'Barman' spojrzał najpierw na Duffa, ale ten zaprzeczył głową. 

- Dość kolejek jak na dziś, stary - mruknął blondyn do Ulricha, a ten kiwnął porozumiewawczo i uśmiechnął się rozmarzony do jakichś swoich orgiastycznych myśli. Nawet nie zwrócił uwagi na fakt, że nikt nie podał mu szklanki. Rozmawiał tylko o czymś z Jamesem, gdy w pewnym momencie wrzasnął:

- CO?! Jest tutaj?! Gdzie?!

Chwila ciszy i znowu:

- Patrz jak się gapi!

I oderwał się od baru, by niczym człowiek-robal z Men In Black pokracznie podążać w bliżej nieokreślonym kierunku. 

- Gdzie on znowu polazł? - spytał już nieźle zirytowany McKagan. Miał dosyć i żałował, że nie pojechał z Debbie do domu, gdy miał okazję. Tak. Bo nawet taki pijak jak on miał zasadę - nie wsiadać po alkoholu. Mógł jedynie pomarzyć o ciepłym wygodnym materacu, przez co najmniej kolejne trzy godziny. Do wytrzeźwienia. Chyba, że goście z Metalliki zbiorą się wcześniej.

- Poszedł do Jackie - odpowiedział Hetfield, wgapiając się w nieudolne ruchy Larsa.

- Kurwa! - Blondyn postawił mocno szklankę na blacie, aż stojący obok James drgnął. - Kto to, do kurwy nędzy jest?!

- No, Jackie nie pamiętasz, cwelu?! Siedzi tam! Ta różowa dziewczyna. Znajoma twojej laski. Sorka. Byłej.

Duff obrócił się z grymasem na twarzy, by jeszcze raz spojrzeć we wcześniej wskazywanym przez Jamesa kierunku. Kurwa. Faktycznie tam była. Siedziała pod oknem w samym rogu Rainbow, siorbiąc jakiegoś taniego drina. McKagan przeniósł swój zapijaczony wzrok, szukając jakichś ludzi siedzących obok. Jednak dziewczyna siedziała sama. Większość stałych bywalców Rainbow mierzyła dziwnie różową uśmiechniętą dziewczynę, pijącą w najlepsze swój fluorescencyjny koktajl z palemką. Jednak dopiero po chwili Duff zauważył, że to właśnie jej stolik był celem Larsa.

- Po co on tam lezie? - spytał, patrząc na Jamesa, ale ten tylko wzruszył ramionami obojętnie i podziwiał jak Ulrich robi z siebie debila. Blondyn patrzył, nie odrywając od małego perkusisty wzroku. Ten przechylił się w stronę Jackie i coś do niej mówił. Po chwili usiadł obok niej z wielkim wyszczerzem, wskazując w stronę baru, gdzie stał McKagan z Hetfieldem. Parlay spojrzała we wskazanym kierunku, a za chwilę na jej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Niemal od razu zaczęła mocno do nich kiwać i pokazywać, żeby przyszli.

- Lars wiedział, gdzie iść - mruknął zadowolony Hetfield, szturchając Duffa.

Też bym tak zrobił, gdybym zauważył ją wcześniej, pomyślał basista. Ale nawet jeśli, chyba wyjątkowo nie chciało mu się ruszać tyłka. Już i tak miał tego miejsca dosyć jak na jeden dzień. Dopił do końca whiskey i ruszył przez całe Rainbow do jednego stolika w samym rogu. Gdy dotarł do celu, stanął obok Jamesa, patrząc uważnie na dziewczynę. Siedziała w różowym futerku i wyglądała jak zwykle na zadowoloną z życia. 

- Siemka - rzucił na powitanie, walcząc równocześnie z grawitacją. Nie miał zamiaru wypierdolić się teraz na psyk jak ostatni fajfus. Co to, to nie. Ustanie o własnych pierdolonych siłach!

- Cześć! - zapiszczała Jackie, skacząc na nogi i przytulając się do blondyna z całych sił. Kurwa!, wrzasnął w myślach Duff, tracąc równowagę. Całe szczęście, że Hetfield go podtrzymał. - Raju! Ale was dawno nie widziałam! Opowiadajcie! Ile to już się nie widzieliśmy?! Rok?! Chyba dłużej... Ale zajebiście! Muszę wiedzieć, co u was! Jakieś sukcesy?!

Dziewczyna była tak podniecona spotkaniem, że chyba nie zdawała sobie sprawy, iż jej rozmówcy byli kompletnie nie do użytku. Duffowi wydawało się, że jej głosik zaraz wysadzi mu bębenki. Naprawdę cieszył się ze spotkania, ale nie był w stanie z nią rozmawiać. Gdyby wypił mniej, siedziałby z nią do białego rana i plotkował o dupie Maryni. Jednak nie był, a że nie chciał jej sprawiać przykrości, wybąknął coś o imprezie w Hellhouse, starając się ratować swoją nędzną sytuację. Obiecał, że zrobią melanż w sobotę za dwa tygodnie. Jackie podskoczyła przeszczęśliwa, jednak w tym samym momencie Lars nie wytrzymał i zwrócił pod stolik. 

- O, kurwaaa - rzucił tylko zrezygnowany Duff, po czym wziął zgonującego perkusistę pod pachy, zabierając go najdalej od dziewczyny.

- Pomogę ci, stary - mruknął Hetfield. W Rainbow takie sytuacje były na porządku dziennym, więc na szczęście nikt nie poświęcał im za dużo uwagi. - Spadajmy stąd.

- Dzięki - powiedział blondyn, gdy chłopak zdjął z niego ciążącego Ulricha. Gdy odwracali się od Jackie, Duffowi przypomniało się, że nie powinni zostawiać dziewczyny samej, ale gdy spojrzał w stronę jej stolika, nikogo już tam nie było. Różowa ulotniła się, niknąc wśród tańczących. McKagan wzruszył ramionami zdziwiony i podążył za Jamesem do wyjścia. Pchnął barkiem drzwi wyjściowe i od razu poczuł chłodny, a jednocześnie przyjemny nocny wiatr, niosący zapach miejskiego życia. Duff rozejrzał się dookoła. Tuż obok całowała się para oparta o okno Rainbow, grupa ludzi śmiała się na parkingu, jakiś samochód przejechał obok, a James ciągnął Larsa do Metalowozu, jak nazywali swoją brykę.

- No, stary - sapnął wokalista, układając kumpla na tylnych siedzeniach. - Przesadziłeś.

- Kocham cię, człowieku. - Lars poklepał go po policzku i z posłuszeństwem dziecka owinął się indiańskim kocem, którym przykrył go Hetfield.

- Ja też cię kocham, ćwoku.

***

Muzyka

- Dave? Nie wiem, czy to taki super plan - mruknęła półprzytomnie Dylan, patrząc w dół ulicy. Nikt nie nadchodził, więc ponownie oparła się o maszynę z Colą. Jej towarzysz bujał się w długim czarnym płaszczu na dziecięcej karuzeli w kształcie konia. Głowę pokrywały mu krótkie dredy, które jeszcze z przodu obwiązał bandaną. 

Dave podniósł umalowane na czarno oczy, by spojrzeć na dziewczynę. Zmierzyli się w ciszy spojrzeniami, jednak żadne z nich się nie odezwało ani chociażby poruszyło. Oboje stali przed zwykłym sklepem całodobowym, czekając na odpowiedni moment. Wiedzieli, że gdy ten nadejdzie, muszą być w pełni przygotowani. Drugiej szansy nie będzie. Dylan stała w długim skórzanym, dużo za dużym płaszczu Perry'ego, starając się nie zasnąć. Było jej niewyobrażalnie ciężko, bo oczy same jej się zamykały. Przechyliła się lekko do przodu, czując nadchodzące mdłości. Odgarnęła rozpuszczone włosy na wszelki wypadek i czekała. Wgapiała się  w asfaltowy chodnik i własne wysokie trampki, w których nikły pasiaste czarno-czerwone rajstopy. Błagała w myślach, żeby to wszystko się skończyło i by w końcu mogła dostać to, po co przyszli. Wiedziała, że jeszcze chwila i nudności zmienią się w coś gorszego. Zawroty głowy znowu się nasiliły, więc dziewczyna kucnęła, oddychając głęboko zimnym, nocnym powietrzem Los Angeles.

- Ej, Dylan. Wszystko w porządku? - spytał Dave, patrząc uważnie na dziewczynę. Ta pokiwała tylko niemrawo głową, a chłopak dorzucił w akcie pocieszenia:

- Niedługo wrócą. 

I dalej bujał się na karuzeli, patrząc od czasu do czasu na wejście do sklepu. Dylan po chwili wstała, starając się zachowywać równowagę. Oparła się o maszynę, dysząc ciężko. Chciała wyjść poza siebie. Byle tylko nie czuć się tak beznadziejnie. 

- Długo jeszcze? - syknęła, czując okropny ból w skroniach. Nadchodziło 'trzęsienie ziemi'. Ile może być krzyku w milczeniu?, myślała, opierając rozpalone czoło o zimną maszynę.

- Dasz radę. Zaraz będzie po wszystkim - mruknął czarny, wyciągając z kieszeni kolorowego lizaka. - Tylko mi się tu nie załamuj.

Dylan pokiwała znowu głową, prostując się. Zdawało jej się, że zbudziło się w niej tyle emocji nie znanych wcześniej, które trzeba było oswoić w różnych konfiguracjach i które zderzały się ze sobą jak nieobliczalne cząstki atomu. Tysiące nieprzewidzianych eksplozji o różnej sile. Jak miała przetrwać tę noc? Jednak nie mogła umrzeć. Musiała tam być. Wytrzymać. Na siłę starała się utrzymać na nogach. Ten stan wydawał jej się śmiercią za życia.

- Szybciej. Dłużej nie wytrzymam - mruknęła, gwałtownie się chwiejąc. Dave momentalnie wstał i ją podtrzymał. 

- Wyluzuj, mała - rzucił, stawiając ją z powrotem na nogi i rozglądając się naokoło. Kurwa, szybciej!, przeleciało mu przez głowę. Przecież Avery wiedział, gdzie właściciel trzymał cały ten szajs. Nie było to trudne. Wystarczyło, wejść, zabrać i wyjść. Sam powinien tam być. Może zrobiliby to szybciej. Nie miał zamiaru patrzeć jak Dylan dostaje drgawek albo czegoś gorszego. Zdawał sobie sprawę, że zapuścili się na niebezpieczny teren. Jedyną drogą było całkowite porzucenie dotychczasowego stylu życia. Wiedział o tym, ale schował to bardzo głęboko w swojej świadomości. Dotarło to do niego zdecydowanie za późno. Istniały granice, których nie wolno było przekraczać. Oni złamali wszystkie. Do tego w to bagno wpełzła za nimi Dylan. Jednak nie dane mu  było długo rozmyślać, bo od strony sklepu doszedł go odgłos tłuczenia szyby, zaraz potem krzyki i trójka chłopaków wyskoczyła na ulicę z głośnym śmiechem.

- Chodu! - wrzasnął Perry, wybiegając ze sklepu. Zaraz za nim byli Eric i Stephen. Każdy z nich trzymał małą torbę z ukrytymi w nich skarbami.

- Co tak długo? - rzucił Dave, podczas gdy Perry pomagał mu podtrzymywać bliską zejścia Dylan. Z dziewczyną między sobą nie mogli szybko uciekać, ale musieli dotrzeć do samochodu przed przyjazdem glin. 

- Zawsze trzymali prochy w tym samym miejscu! - odkrzyknął mu uśmiechnięty Eric, nie rozstając się z dużą torbą. 

- Bardzo kurwa śmieszne, Avery! - rzucił Dave, przyspieszając. Gdy tylko dobiegli do zaułka, w którym stał samochód, obaj z Perrym wrzucili do środka Dylan, która powoli przestawała kontaktować. Dziewczynie zdawało się, że cały świat był naćpany. Głosy dochodziły jakby z oddali, a obraz migał za mgłą. Nawet dotyk był stłumiony. Wiedziała, że to czas zatrzymał się w zniszczonym mózgu i tworzył fałszywą wizję prawdy.

         - Dylan! Dylan, żyjesz?! Mam coś dla ciebie - krzyknął Perry, machając torbą, gdy auto ruszyło szybciej niż się spodziewali. 
        - Już, już, mała. - Navarro odpakował strzykawkę, a potem wyciągnął z fiolki cały płyn.  - Kurwa! Wyprostuj go, bo jej załaduje w serce! - wrzasnął na Perkinsa, który siedział za kółkiem i co chwila skręcał, byle tylko na wszelki wypadek zgubić ogon. Gdy samochód wyjechał na prostą, Dave precyzyjnie namierzył dziewczynie żyłę i zbliżył igłę do skóry Dylan. Jednak jeszcze przed podaniem zawahał się. Spojrzał na wykrzywioną bólem twarz dziewczyny. To się musiało skończyć. Wiedział, że to nadejdzie prędzej czy później.
           - Szybciej, cwelu! - popędził do Perry.
         I już bez zastanowienia władował jej całą zawartość strzykawki prosto do krwiobiegu, by chwilę potem zrobić dokładnie to samo.

- Dave? - mruknęła niewyraźnie, starając się zdjąć płaszcz z ramienia.

***

Muzyka

Dziewczyna ocknęła się na podłodze pośród grupy ludzi. Wiedziała, że musi wstać i pójść w końcu do pracy. Ile dni była nieprzytomna? Miała nadzieję, że przespała tylko jeden. Przecież Dave nie przywiózł żadnego mocnego towaru. Jednak nie była tego stuprocentowo pewna. Wytarła nos i rozejrzała się po pokoju. Całe Jane's Addiction było pogrążone jeszcze w objęciach brata zwanego odlotem. Kopem, hajem, nagrzaniem, rajem, esktazą, odjazdem. Każdy nazywał to jak chciał. Jej na dziś wystarczyło. Już wystarczająco długo sobie pobłażała. Wyglądało na to, że zatraciła się na jakiś czas. Chwiejnie wstała, starając się nikogo nie nadepnąć. Zebrała swoje rzeczy z podłogi i zanim wyszła, rzuciła ostatnie spojrzenie na swoich przyjaciół. Dave, Perry, Eric, Stephen. Reszty nie znała i nie miała zamiaru poznawać. Oni mogli się nie przejmować kasą, ale ona nie miała wielu oszczędności, a praca była jej jedynym źródłem utrzymania. Chłopacy nie dostawali towaru za darmo, a cały hajs z koncertów wydawali na dziewczyny i alkohol. O ile jej jeszcze nie wyrzucili, wróci po pracy z jakimś jedzeniem. Wszyscy byli za chudzi. Musieli trzymać się razem. 

Dylan wyszła z domu, prosto na poranne orzeźwiająco-zimne powietrze. Narzuciła na ramiona płaszcz Navarro i równocześnie odpaliła papierosa. Oczywiście nie był to zwykły tytoń. Dodała tam tradycyjnie, co nieco. Opatuliła się szczelniej płaszczem, czując na twarzy zimny powiew wiatru, przenikającego aż do kości. Szła ulicami, mijając porządnych amerykańskich obywateli. Zastanawiała się, czy powinna im zazdrościć. Może powinna zrobić dokładnie, to co oni. Wybrać życie, pracę, rodzinę, zajebisty telewizor, pralkę, samochód, kompakt i otwieracz do puszek. Wybrać zdrowie. Zdrowe żarcie, ubezpieczenie, kredyt o stałym oprocentowaniu. Dom, przyjaciół. Wybrać przyszłość, życie. Po cholerę? Dom i Sebastiana... Czemu nie potrafiła mu tego zapomnieć? Ile jeszcze miało się w niej tlić to niepożądane uczucie zawiści? Stevenowi nawet największe zło jakie jej wyrządził potrafiła przebaczyć. I wcale nie było to mniej znaczące niż sprawa z Sebastianem. Ale Popcorn przynajmniej miał wymówkę. Był naćpany..., przemknęło jej przez myśl, jednak szybko pokręciła głową. Nie chciała i nie zamierzała do niego wracać. Nie raz wracała zwyzywana, pobita czy upokorzona.  I wybaczała. Tylko dlaczego nie mogła zrobić tego samego dla swojego brata? Jej jedynej bliskiej osoby. 

Wiatr zawiał, a dziewczyna szła dalej. Nie była daleko od miejsca pracy. Może jeszcze jakieś piętnaście minut i dowie się, ile czasu przeleżała na podłodze w domu Jane u boku Dave'a. Bainter dawno temu utrzymywała chłopaków, jednak teraz była jedną z licznych znajomych. Podobnie zresztą jak ona. I chociaż Dave zaprzeczał, wiedziała, że tak było. Nie czuła się z tym źle. Przecież jej grono znajomych powiększyło się i to znacznie od ostatniego spotkania. Mimo to wciąż pozostali sobie bliscy. Westchnęła. Za dużo ostatnio myślała. Była wykończona. Nic dziwnego skoro chłopacy brali  morfinę, heroinę, cyklozynę, kodeinę, signopam, nitrazepam, luminal, amobarbital, algafan, metadon, nalbufinę, dolargan, fortral, buprenorfinę, chlorometiazol. Więcej takiego syfu nie widziała. Nawet w Hellhouse. Była pewna, że Gunsi nie znali nawet połowy tych prochów, które przewinęły jej się przez ręce po opuszczeniu domu. 

W końcu doszła do sklepu i otworzyła drzwi, w których momentalnie ruszył się mały dzwonek, zapowiadający jej nadejście. Zza lady wyłonił się starszy mężczyzna w swetrze we wzorki i okrągłymi okularami. Zmierzył Dylan,otwierając coraz szerzej oczy, aż w końcu zawołał:

- Dziecko! Gdzieś ty była?

- Ile czasu mnie nie było? - rzuciła pytaniem, nie zdejmując płaszcza, tylko siadając na najbliższym krześle. Czuła się źle, ale nie na tyle żeby nie móc pracować. Tu i tak nie było nic do roboty. Lubiła rozmawiać z klientami, wyszukiwać im odpowiedni antyk albo inny bibelot. Czasem spędzała całe dnie na tworzeniu swoich dzieł. Zerknęła w kąt, gdzie stał jeszcze nie skończony stoliczek, za który zabrała się ostatnio. Musiała go wyszlifować, pomalować i ozdobić. Może teraz to dokończy. 

- Tydzień - odpowiedział, wciąż zszokowany właściciel. - Wszyscy cię szukali. Był tu twój brat, twoi znajomi i ta urocza koleżanka.

- Erin.

- Wyglądasz strasznie... Wszystko w porządku? Przyniosę koc!

Jej szef był najlepszym człowiekiem, jakiego znała. Starszy dziadek, mający tylko ten sklepik. Dylan czuła się czasem jakby był częścią jej rodziny. Sam traktował ją jak wnuczkę. Może dzięki temu zachowa też posadę. Nie było wielu pragnących zmieść ją ze stanowiska. Życie zatoczyło koło - spotkała ćpunów z Jane's Addiction, dała się ponieść ich ekstazowemu trybowi życia, ocuciła się i wróciła do swojej normalności. I może po raz kolejny Dylan Bierk się poszczęści i znów to Erin wyciągnie ją z dołka moralnego. Już kiedyś to zrobiła.  

***

- Idziemy do Roxy. Idziesz z nami?

Duff stał w drzwiach i patrzył na perkusistę wyczekująco. W jego głosie dało się usłyszeć współczucie, jednak blondyn jak leżał na podłodze tak został. Nie odpowiedział ani się nie poruszył.

- To już prawie tydzień - szepnął Duffowi Slash, zaglądając do pokoju, ale widząc jego stan, szybko wrócił na korytarz. Tak. Już tydzień, pomyślał basista, nie ruszając się z miejsca. Skupił się jeszcze raz na perkusiście. Steven leżał na środku pokoju z rozrzuconymi nogami i rękoma, wgapiając się tępo w sufit. Dookoła niego były porozrzucane ubrania poszarpane na strzępy, części perkusji, zgniłe jedzenie i wiele innych niezidentyfikowanych przedmiotów. Steven leżał i się rozkładał. Niezależnie od pory dnia i nocy, gdy ktoś wchodził, by sprawdzić czy blondyn żyje, zastawał dokładnie ten sam widok. Steven od tygodnia ani razu nie wychodził z pokoju. Nikt nie wiedział czy jadł cokolwiek albo gdzie się załatwiał. Zupełnie jakby wpadł w jakiś dziwny trans, z którego nikt nie mógł go obudzić. Nawet nie słuchał muzyki.

- To jakby co wracamy za dwie godziny - rzucił na odchodne Duff, ale znowu odpowiedziała mu cisza, więc wycofał się na korytarz i zamknął drzwi. Westchnął. Przy wyjściu z Hellhouse czekało na niego niezłe stadko znajomych gotowych na wspólny melanż, jednak Duff nie był pewny czy ma do tego humor. Gdy wyszedł, wszyscy oczekiwali, że coś powie.

- Nic się nie zmieniło - mruknął, a ludzie pokręcili głowami zawiedzeni i odwrócili się w stronę ulicy. Duff ruszył z nimi, ale po chwili wycofał się na sam koniec pochodu. A musiał się nieźle natrudzić, uciekając przed napalonymi dziewczynami, których było tam chyba cztery razy więcej niż przedstawicieli płci przeciwnej. Te widząc, że nic nie wskórają, odpuściły i zajęły się resztą chłopaków. Blondyn mógł zająć się swoimi myślami. A miał nad czym się zastanawiać. Dobra, McKagan. Jeszcze raz: Dylan zostawiła twojego najlepszego kumpla, a Steven teraz za to pokutuje, dopóki jakimś cudem ona do niego nie wróci. Na co się nie zapowiadało. Nikt też nie miał pojęcia, gdzie była Bierk. Słuch po niej zaginął. Duff szukał jej jeszcze tego samego dnia, w którym zakonczyła związek z Adlerem, chcąc uświadomić jej stan psychiczny i fizyczny pudla. Który praktycznie od razu wchłonął taką ilość narkotyków, że cudem było, że przeżył. Oczywiście nigdzie jej nie było, więc zrezygnowany poszedł do burdelu. Gdy wrócił Steven wciąż był w swoim psychotropowym świecie. A skoro perkusista zajebał na tydzień to znaczy, że nici z prób. Jeśli nie będzie prób nie będzie koncertów. Wspaniale, McKagan. Jesteś popierdolonym geniuszem!

Blondyn kopnął z całej siły butelkę leżącą na chodniku, trafiając tym samym idącego przed nim Slasha. Uderzenie nie było poważne, bo wszystko zamortyzowały włosy Mulata.

- Co jest do chuja?! - Odwrócił się do basisty, ciągnąc za sobą jakieś dwie lekko wstawione dziunie. - O co ci chodzi, stary? - zapytał, widząc wkurwionego blondyna.

- Nic. Chodzi o Stevena - odparł, wzruszając ramionami. - Po prostu nie wiem, co zrobić, żeby go wyciągnąć z tej jego Dziury Śmierci.  Może gdyby udało się namierzyć Bierk...

- Nie ma co! - urwał Slash. - Lubiłem ją, ale okazało się, że to zwykła zdzira. Niepotrzebnie kurwiła się z Axlem, a teraz przez nią perkusista nam się zaszurał na pierdolony tydzień.

- Nie kurwiła się z Axlem, czarnuchu! - wybuchnął Duff i walnął Slasha z pięści prosto w twarz. Mulat zachwiał się, ale nie przewrócił. Był zbyt zszokowany, żeby oddać blondynowi. Albo zbyt naćpany, pomyślał Duff, krzywiąc się przy obserwowaniu zataczającego się chłopaka. Gdyby nie dwie dziewczyny po jego obu stronach, Slash pewnie leżałby na chodniku, nie mogąc wstać.

- Wyluzuj, debilu - mruknął czarny i nieco zgaszony, odwrócił się zbity z tropu.

- Nie wkurwiaj się na niego.

Duff usłyszał znajomy głos po prawej stronie, ale ciągle patrzył na oddalające się plecy Slasha.

- Nie ma o czym gadać! - uciął, zerkając na Debbie i podążając w ślad za resztą zespołu. Blondynka nie przejęła się jego reakcją tylko dreptała za nim krok w krok, podbiegając co chwila. Aż do baru nikt się z ich dwójki nie odzywał. Słyszeli tylko od czasu do czasu rzucone głośniej przekleństwo kogoś z gromady przed nimi. McKaganowi nie zależało specjalnie na szczęściu Adlera, tylko żeby ogarnął dupę i znowu zaczął grać. Jednak wychodziło na to, że bez Dylan, nie było Popcorna. Czy tylko on wiedział, że bez niej mają przesrane? Tylko jemu zależało jeszcze na tym pierdolonym zespole?! Cały wściekły wbił ręce głębiej w kieszenie spodni i przyspieszył kroku.

Po około piętnastu minutach Guns N' Roses bez perkusisty zasiadali już w klubie przy stoliku. Wszyscy prócz Duffa byli oblegani przed dziewczyny. Nawet Izzy siedzący gdzieś w kącie załapał się na jakąś farbowaną rudą. McKagan usiadł przy oddzielnym stoliku bliżej wyjścia i nie dał się namówić na dołączenie do reszty. Debbie, siedząca koło Slasha, patrzyła współczującym wzrokiem na blondyna. Chciała mu pomóc. Nie wiedziała jeszcze jak, ale liczyła na swoją wyobraźnię. Ona też szukała razem z nim Dylan przez ostatni tydzień. Taaak... Ta dziewczyna to istny wulkan jak się okazuje, pomyślała, poprawiając grzywkę. Odczekała dziesięć minut zanim zabrała popielniczkę, jedną tanią wódkę ze wspólnego stołu i podeszła do basisty. Z tym zamyślonym wzrokiem wbitym w budynek za oknem, prezentował się żałośnie. Deb westchnęła, po czym rzuciła się na kanapę.

- Przyniosłam ci coś. - Uśmiechnęła się szczerze i wygodnie usadowiła na swoim miejscu. Zaczepiła przechodzącą kelnerkę, żeby ta doniosła dwie szklanki, a po chwili już rozlewała alkohol. Bez słowa podsunęła takielunek Duffowi. Ten tylko popatrzył na nią i znowu wrócił do oglądania krajobrazu za oknem. - Może byś tak ze mną wypił? - zagadnęła go, starając się zwrócić na siebie uwagę chłopaka. Podsunęła szklankę jeszcze bliżej tak, że ta dotykała jego dłoni. 

- O co ci kurwa Adler chodzi?! - burknął, patrząc na nią gniewnie.

- No, w końcu! Umiesz mówić! Brawo! - zadrwiła dziewczyna, zupełnie nie zwracając uwagi na humor towarzysza. Złapała swoją czystą i podniosła ją na poziom oczu. - A teraz wyśpiewasz mi wszystko, co chcę wiedzieć. A wiesz czemu? - kontynuowała, po opróżnieniu szklanki. Widziała, że Duff chciał coś powiedzieć, ale nie dała mu dojść do słowa. - Bo wiem więcej niż ci się wydaje, złociutki. Wylej swoje żale.

Udała, że nie dostrzegła reakcji blondyna, który na jej słowa skrzywił się i patrzył się na nią z miną pełną politowania. Wyglądał co najmniej komicznie, a Debbie nagle uzmysłowiła sobie, że bardzo by chciała, żeby Dylan wróciła. Zdążyła już za nią zatęsknić. Zresztą nie tylko ona. Erin przychodziła niemal codziennie do Hellhouse, pytając czy nie widzieli Bierk. 

- Kurwa - mruknęła pod nosem, gdy wylała czystą na stolik. Myśl o swoim bracie, idiotko!, darła się na siebie w myślach, ale coś kazało jej stłumić ten głos. Niech się jebie!, pomyślała i napiła się wódki. Pomogło. - I zamknij w końcu tę japę, bo nie ręczę za siebie! - krzyknęła głośniej niż zamierzała, piorunując Duffa wzrokiem. 

- Już się tak nie denerwuj - powiedział uspokajająco, powoli pozbywając się swojego nostalgicznego zamyślenia. Deb osiągnęła swój cel, jednak nie w sposób który miała w planach. Ale nieważne. Dobrze, że w końcu zaczynał gadać. - Wiem, że się martwisz. Wszyscy nie wiedzą, co się dzieje ze Stevenem. Niektórzy są bardziej zainteresowani, inni mniej. - Tu rzucił wymowne spojrzenie w stronę dobrze bawiącej się w najlepsze reszty zespołu. 

- Martwię? Ja mam na niego chujowo wyjebane w tym momencie! - rzuciła ostro, ale szybko złagodniała. - Przesadziłam... Ale nie o nim chcę teraz rozmawiać. 

Zapadła chwila ciszy. Debbie patrzyła oczekująco na siedzącego naprzeciwko niej przystojnego blondyna. Czekała. Nigdzie się jej dziś nie spieszyło. Początkowo Duff roześmiał się nerwowo, próbując pozbyć się tego nieprzyjemnego uczucia, które wywoływało w nim spojrzenie dziewczyny. 

- Serio? - spytał, ale nie otrzymał odpowiedzi. - Kurwa, Adler... - mruknął i opróżnił swoją szklankę. Szybko nalał raz i drugi, a potem jeszcze trzeci zanim odezwał się do Deb. - Po prostu wydaje mi się, że się zaraz rozpadniemy i tylko ja to dostrzegam. Tak właściwie to nie zostaje nam nic innego jak czekać. Może Steven się ogarnie za jakiś czas. Byle nie za długo. No, ale koniec pieprzenia - rzucił, łapiąc butelkę wódki. - Chluśnim, bo uśnim!